Ratusz został wzniesiony zapewne w XIV lub XV w., następnie w 1549 roku spalony i odbudowany koło roku 1555 staraniem biskupa Baltazara Promnitza. Ponownie zniszczony przez największy grodkowski pożar w roku 1833. Obecny ratusz, z zachowaniem pierwotnej wieży, wzniesiony został w 1840 roku wg projektu architekta Philippiego z Opola. Późnoklasycystyczny z wieżą gotycko-renesansową ratusz usytuowany jest pośrodku rynku. W sieni wmurowano tablicę z herbem biskupa Baltazara Promnitza i inskrypcją dotyczącą odbudowy ratusza w 1551 r.

Źródło: https://grodkow.pl/

Od XIII wieku do 1810 r. Łosiów należał do Zakonu Rycerskiego Świętego Jana Chrzciciela Szpitala Jerozolimskiego. Rycerze, popularnie zwani joannitami, posiadali w Łosiowie komturię i prawdopodobnie już w średniowieczu istniał w tym miejscu zamek będący siedzibą komtura. Po sekularyzacji zakonów, dobra pojoannickie otrzymał feldmarszałek Hans Ludwig Dawid Yorck von Wartenburg. W 1814 r. majątek nabył deputowany Heinrich von Kreutz, z którego inicjatywy rozpoczęto w 1. poł. XIX w. budowę pałacu. W 1845 r. właścicielem rezydencji został Gottfried Brieger z Lewina. W latach 1886-1945 obiekt był własnością fabrykanckiej rodziny Mollów z Brzegu, która na pocz. XX w. przeprowadziła przebudowę pałacu wprowadzając secesyjną dekorację. W 1945 r. rezydencja została spustoszona i ograbiona przez Armię Czerwoną. Po wojnie w pałacu mieściły się kolejno: przedszkole, Samopomoc Chłopska, Rejonowy Rolniczy Zakład Doświadczalny i Śląska Spółka Cukrownicza. Obecnie pałac jest siedzibą opolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego.

Źródło: https://zabytek.pl/

Michałów posiadał herb (rodziny Gruttschreiberów), który zachował się do dziś, w bramie otaczającej kościół ewangelicki. Widnieje na nim wizerunek białego psa z wysuniętym, czerwonym językiem i czarną obrożą na szyi. Kościół w Michałowie został ufundowany przez panów z Pogorzeli, którzy osiedlili się w okolicach Brzegu przed 1200 rokiem. Wzniesiony w 2. poł. XIII w., został przekazany w 1273 r., wraz z ziemiami, dziesięcinami i prawem patronatu klasztorowi Cystersów w Kamieńcu. W 1533 r. Hans z Pogorzelów, przeszedłszy na protestantyzm, odebrał kościół św. Mikołaja zakonnikom z Kamieńca. Od tego czasu, aż do pocz. XVIII w. kościół był na przemian katolicki bądź ewangelicki. Właścicielami wsi byli kolejno Georg Hirsch von Kaltenbrunn (po 1540) i Hans von Gruttschreiber (od 1557). W 1717 r. kościół wyremontowano, a po śmierci Antona Heinza, ostatniego z rodu Gruttschreiberów, ponownie przekazano Cystersom. Nadal jednak były w nim odprawiane nabożeństwa protestanckie, zaś zakonnicy w pobliżu pałacu wybudowali kaplicę. W latach 1823-1828 przebudowano kościół w stylu neogotyckim. Projekty przygotował Otto Wartenberg.

Źródło: https://zabytek.pl/

Neoklasycystyczny pałac wraz z otaczającym go parkiem i zabudowaniami folwarcznymi stanowi cenny dla regionu przykład architektury XIX wieku. Dwór w obecnym miejscu i formie został wzniesiony w 1882 r. przez nowych właścicieli – rodzinę Scholtzów. Stanowił element większego gospodarstwa rolnego. Po drugiej wojnie światowej zamieszkiwali go pracownicy pobliskiego Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W ostatnich latach popadający w ruinę pałac i sąsiadujące z nim zabudowania dawnego majątku Jakobsdorf zostały wyremontowane na potrzeby utworzenia hotelu. Adaptując pałac do współczesnych potrzeb użytkowania, uwzględniono zachowanie w autentycznej postaci substancji zabytkowej oraz istniejący kontekst zabudowy dworsko-folwarcznej. Odtworzono pierwotną artykulację ścian, detal architektoniczny, stolarkę okienną, dekoracyjne elementy orynnowania w postaci rzygaczy. Autentyczność i zabytkowy charakter został podkreślony dzięki konserwacji zachowawczej, której poddano oryginalne drewniane schody, wewnętrzną stolarkę drzwiową oraz zewnętrzne składane okiennice. Przy odtwarzaniu elementów dekoracji sztukatorskiej zastosowano tradycyjne techniki.

Źródło: https://zabytek.pl/

Kościół z 1 poł. XVIII w. Remontowany w 1947 i 1960 r. Przebudowa prezbiterium i dobudowa zakrystii w latach 1978 – 81. Remontowany w 1985, latach 1995 – 96 i 1999 r. Kościół szachulcowy, jednonawowy konstrukcji słupowo – ramowej. Nie orientowany. Salowy, bez wyodrębnionego z nawy prezbiterium, zamknięty trójbocznie z boczną zakrystią. Wieża kwadratowa od frontu. Zwieńczoną cebulastym hełmem blaszanym z latarnią. Dach jednokalenicowy, kryty dachówką. Wnętrze wyłożone boazerią modrzewiową. Sklepienie kolebkowe w nawie głównej, przechodzące w płaskie w prezbiterium i nad emporami. Wokół nawy empory wsparte na słupach. Barokowy ołtarz z XVIII w. Plebania murowana z 1927 r.

Źródło: http://www.kosciolydrewniane.pl/

Murowany kościół parafialny w Małujowicach został zbudowany w stylu gotyckim w 1250 roku. Na początku XV wieku dobudowano wieżę, przedsionek oraz rozpoczęto pokrywanie ścian wnętrza kościoła polichromią o tematyce religijnej. W 1. połowie XIV wieku został przebudowany i rozbudowany. Zmianom tym patronował wówczas Samborius, właściciel miejscowości. W latach 60. XIV wieku powstały wczesnogotyckie polichromie o tematyce staro- i nowotestamentowej. W czasie wojen husyckich kościół został częściowo zniszczony. Po zakończeniu wojen odbudowany, a prace malarskie wnętrza świątyni zostały zakończone w 1480 roku. Na początku XVI wieku został zbudowany nowy strop, który pokrywa 600 desek pomalowanych w barwne ornamenty roślinne (tzw. labry) i zwierzęce. W latach 1309–1534 kościołem opiekowały się siostry dominikanki z Wrocławia. W 1526 roku kościół został przejęty przez ewangelików, w których rękach był do czasu zakończenia II wojny światowej. W 1945 roku kościół został przekazany katolikom, a w 1964 roku odkryto pod tynkiem, na strychu budowli, najstarsze fragment polichromii.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/